Ergün Gültekin

Ey varlığı sevilen! Kalplerin üzerine çökecek o büyük gün yaklaşır; fakat insanlar hâlâ hayatı bir oyun sanarak yaşarlar— oysa ömür denilen, hayatın anlamını yaşayarak bulmanın adıdır. Ah! Ne zaman onlara hayat amacımı anlatsam, sözlerimi başka bir alayın gölgesinde dinlediler; ardımdan da şöyle konuştular: “Eğer söyledikleri doğru olsaydı, yoksunluğu bize bir eksiklik getirmeli değil mi?” Bilmezler ki üstün insan, iyiliğine bir karşılık aramadığı için üzülmez; yıpranmaya

Ey kardeşlerim! Bana sabrın ağır taşını mı sorarsınız, yoksa hakikatin keskin kılıcını mı kavramayı? Eğer zulmün karşısında duracak kudreti henüz damarlarınızda duymuyorsanız, sabredin; çünkü sabır, içte biriken gizli bir ırmak gibidir—derinleşir, güç toplar ve gün gelir taşar. Ah! Bilmez misiniz? Sabredenin ödülü göğe yazılır ve silinmez. Ama sanmayın ki sabır, gölgelerin altında uyuya kalmaktır! Hayır! Eğer umut kökünü yitirdiyse, sabır oradan uzaklaşmak, ruhunuzu çürümüş

Ve gizlenmek zorunda değil miyim ben, yurtsuz bir yolcu gibi – içimde yürüyen ateşin soluğunu okumaya kalkmasınlar diye? Sessizce yürümek zorunda değil miyim, beni arayışa iten göğün nefesini fark etmesinler diye – tüm bu etrafımdaki sıradanlığa tutkun ruhlar!   Ah! Bu arzularına düşkün bedenler – nasıl dayanabilirdi ki kalabalıkların içinde aradığımın ateş akrabalarım, aykırılar olduğuna!   Bu yüzden onlara sadece dökülen taşlarımı gösteriyorum – ve göstermiyorum yürüdüğüm d

Ey içimin derin kuyusu! Ey vicdan! Sessizliğinle karşıma dikildiğinde ürperir yüreğim; çünkü bilirim, senin önünde durmak — işte budur benim çıplaklığım! Senin çatık kaşlarla suskunluğun— işte budur hakikatin sert yüzü! ... Susarsın. Gizlersin özündeki ateşi; böyle saklarsın en saf gerçeği. Konuşmazsın; böyle gösterirsin bana sınavımı. Ah! Bu sessizliğindir, adımımın kaderini değiştiren ilk sarsıntı. .... Tan atmazdan önce gelirsin her gece; yaralarımı, yüklerimi, yolda bırak

Ve o an… dünya gerçekten durdu. Genç kızın bakışındaki titrek ışık bir anlığına sığmadı gözbebeklerine; sanki tüm geçmişini taşıyan bir keder, tek bir nefeste aydınlığa dönmek için yer aradı.   …   E1 bunu gördü — evet! Gördü ve mırıldandı: "Ah! Bu yorgun ruh, kendi aykırılığını yıllarca omuzlarında yalnız taşımış ama bir gün bile gerçekten anlaşılmamış!"   …   E1 yaklaştı. Bir adım daha. Her adım kızın omzundaki görünmez ağırlıktan bir taş daha eksiltti. Ey içindeki yankıyı

Üst insan için yalnız ortaya çıkan netice değildir değerli olan: emeğin terinde sınanan yürektir başarıya gerçek ağırlığını veren! O halde soruyorum size: Neden hâlâ ‘elimden geleni yaptım’ diyorsunuz bana ve geri çekiliyorsunuz? Ah! Eşiğini aşmayan adım, kaderin kapısına bile varamazken; yürüyenle vazgeçenin yazgısı bir olur mu hiç? Ey kardeşlerim! Sorun kendinize: İlk adım atılmadıysa nasıl doğabilir güzel bir yarın, sadece ümitlenmekle? ... Evet! Üst insanı böyle tanıdı